Prestatiemaatschappij

De kinderen en tieners van vandaag groeien op in een prestatiemaatschappij. Ze voelen een enorme druk om succesvol te zijn. Ik las onlangs dat middelbare scholieren in Nederland “geld” noemden als een van hun belangrijkste zorgen. Op Instagram zien kinderen anderen extravagante levens leiden en veel kinderen denken dat als ze dat niet bereiken, ze in feite gefaald hebben in het leven. Deze druk kan leiden tot faal angst en psychische problemen. In dit artikel ga ik graag in op mijn zorgen en deel ik 11 ideeën over wat ik denk dat we eraan kunnen doen.

Kinderen zien anderen op Instagram extravagante levens leiden en denken dat als ze dat niet bereiken, ze gefaald hebben in het leven.

Meritocratie

We leven in een meritocratie. Meritocratie is het idee dat er een heersende of invloedrijke klasse van goed opgeleide of bekwame mensen is. Waar deel uitmaken van de heersende klasse vroeger iets was waarin je bent geboren, in een meritocratie, is dit een positie geworden die door iedereen kan worden bereikt. Dat klinkt positief, toch? Ja, maar er zit ook een minder rooskleurige kant aan.

Het principe van meritocratie houdt een aantal dingen in. Ten eerste houdt het in dat we allemaal verantwoordelijk zijn voor het succes dat we behalen in het beklimmen van de socio-economische maatschappelijke ladder. Ten tweede vloeit daaruit voort dat degenen die bovenaan eindigen met de hoogste salarissen en de meeste zichtbaarheid die positie hebben bereikt op basis van hun eigen verdiensten. Ten derde geeft het een zeer enge definitie van succes. Het is niet de timmerman, niet de loodgieter of de bakker, zelfs niet de leraar of het administratief personeel van het ziekenhuis, maar de dokter, de beroemde acteur, de advocaat, de architect, de directeur en de politicus. En ten vierde stelt het deze zeer enge definitie van succes gelijk aan macht.

Laten we eens kijken waarom dat problematisch is.

Probleem 1: We zijn zelf verantwoordelijk voor het socio-economische succes dat we behalen

In een ideale wereld, waar geen enkele vorm van discriminatie bestaat – geen classisme, racisme, seksisme, homofobie of discriminatie van mensen met een handicap – zou dit in theorie als eerlijk kunnen worden beschouwd. De realiteit is anders. Er bestaat in de wereld geen samenleving waarin geen enkele vorm van discriminatie bestaat. Om deze reden beginnen we onze meritocratie op het verkeerde been, waarbij we in wezen degenen die worden gediscrimineerd de schuld geven van hun maatschappelijke nadeel, door te zeggen: “Geen succes geboekt, ook al kreeg je niet dezelfde kansen als anderen? Dat is jouw schuld.” Positieve discriminatie zou een tijdelijke oplossing kunnen zijn, in die zin dat het tijdelijk het nadeel van discriminatie opheft en helpt om meer minderheden in machtsposities te krijgen, wat een essentiële stap is om discriminatie in de samenleving te verminderen. Het is echter goed om te onthouden dat onze samenleving op geen enkele manier ook maar in de buurt komt van het ideaal waarin iedereen dezelfde toegang heeft tot elke instelling en kan worden wat hij wil worden zonder systematisch hindernissen tegen te komen die niets te maken hebben met iemands capaciteit. Zolang het speelveld niet gelijk is, kunnen we niet zeggen dat we allemaal verantwoordelijk zijn voor het succesniveau dat we behalen.

Door etnische minderheden te vertellen dat ze moeten mediteren om met de stress om te gaan die voortkomt uit de discriminatie waarmee ze worden geconfronteerd, wordt de verantwoordelijkheid van een oneerlijk systeem op de schouders gelegd van het individu dat eraan lijdt.

En toch is er is een hele industrie die ons vertelt dat als we de juiste ochtendroutine hebben, als we onze beperkende overtuigingen onder ogen zien, als we elke dag mediteren, als we onze tijd perfect indelen, als we onszelf leren sneller te lezen, gezond te eten, dagelijks naar de sportschool gaan, dat het succes dan naar ons toe zal komen. Als iemand die van yoga houdt en het aan kinderen leert, die gezond eet en regelmatig traint, even ter verduidelijking: ik geloof dat deze dingen ons kunnen helpen een gelukkig en gezond leven te leiden en beter om te gaan met stress. Het is echter ook niet moeilijk in te zien hoe sommige mensen deze handvaten gebruiken om de verantwoordelijkheid van het individu bij het behalen van succes verder te onderstrepen. Ja, van yoga kunnen we leren beter met onze stress om te gaan. Maar sommige mensen ervaren meer stress dan anderen, vanwege de oneerlijke verdeling van kansen in onze samenleving. Door etnische minderheden te vertellen dat ze moeten mediteren om met de discriminatie waarmee ze te maken hebben om te gaan of een persoon met overgewicht om af te vallen, zodat ze de gewenste baan krijgen, wordt de verantwoordelijkheid van een oneerlijk systeem op de schouders gelegd van het individu dat eraan lijdt. We moeten goed in de gaten houden dat we proberen de ongelijkheid in de samenleving te veranderen, niet de mensen die erdoor worden gekwetst.

Probleem 2: Degenen die bovenaan eindigen, hebben geld en invloed omdat ze dat verdienen

De keerzijde van de medaille is dat als het speelveld niet gelijk is, we niet alleen mensen niet de schuld kunnen geven van hun gebrek aan succes, maar we kunnen het succes van degenen in welvaarts- en machtsposities ook niet volledig toeschrijven aan hun individuele verdiensten. Als een gebrek aan voltijdse werkervaring bij pas afgestudeerden bij vrouwen wordt geframed als ‘onervaren’ en bij mannen als ‘veelbelovend talent’, kunnen we wel raden wie de baan krijgt ook al hebben ze precies hetzelfde CV. Om nog maar te zwijgen van CV’s met een buitenlands klinkende naam erop. Ze krijgen vaak niet eens de kans om op sollicitatiegesprek te komen. Mensen hebben de neiging (onbewust of niet) om mensen in dienst te nemen die op hen lijken, wat automatisch leidt tot minder kansen op werk voor etnische minderheden, vrouwen, gehandicapten of iedereen die zich openlijk identificeert als LGTBQIA +.

Mensen hebben de neiging om mensen in dienst te nemen die op hen lijken, wat automatisch leidt tot minder kansen op werk voor minderheden.

Het is daarom belangrijk om het idee te verwerpen dat geld en roem toekomen aan degenen die het verdienen en dat elk woord dat uit hun mond komt de moeite waard is om te worden gehoord. We moeten begrijpen dat onze idealisering van de elite, die zich manifesteert door op die clickbate te klikken, de roddelbladen te kopen, beroemdheden te volgen op Instagram etc., tot meer van hetzelfde leidt. Het tegenovergestelde van het idealiseren van de elite is het vieren van de inspanningen van gewone mensen om de status quo te veranderen.

Probleem 3: De vergelijking van succes en status met geld

Wat betekent het om succesvol te zijn? Zoals ik al eerder zei, aanbidt de ideologie van de meritocratie de miljonairs, de sociale media influencers, degenen wier elke mening in vetgedrukte koppen in de media terecht komt. Dit is het niveau van het meritocratische ideaal dat diep gevoeld wordt doormiddelbare scholieren. Voor kinderen vanaf 12 jaar is weinig belangrijker dan hun aanzien ten opzichte van hun leeftijdsgenoten. Kinderen die sponsordeals op Instagram faken om cool te lijken onder hun vrienden, komen zo vaak voor dat voor sommige merken het een probleem geworden, omdat ze niet per se geassocieerd willen worden met die leeftijdsgroep.

In een samenleving waarin je moet excelleren om ‘iemand te zijn’, proberen sommige kinderen koortsachtig te studeren. En sommigen van hen slagen er zelfs in om deze hoge cijfers te halen. Van buitenaf lijkt het alsof het fantastisch gaat met deze kinderen, maar van binnen zijn ze hoogst onstabiel, aangezien hun hele eigenwaarde afhangt van de hoogte van hun cijfers. Sommige studenten doen hun best, maar falen vanwege faalangst. Een andere groep probeert niet eens te studeren en geeft er de voorkeur aan het ideaal helemaal af te wijzen, opnieuw uit faalangst. Misschien zoeken ze naar alternatieve rolmodellen die zonder succesvolle schoolcarrière roem en fortuin hebben verworven. De aantrekkingskracht van seks, drugs en rock’n’roll zit ‘m in de illusie dat het een beter haalbaar ideaal zou zijn, met een even hoge status onder hun jonge leeftijdsgenoten.

Het is uiterst problematisch dat sociaal gezien dat de arbeidersklasse van al haar waarde is beroofd. Dingen kunnen maken, repareren, organiseren en dingen laten groeien zijn eervolle vaardigheden en is waardig en nuttig werk. Als we alleen de verdiensten van academische vaardigheden benadrukken en de voor de meesten van ons onbereikbare doelen nastreven om beroemde miljonairs te worden, degraderen we tegelijkertijd deze belangrijke ambachten en de mensen die hard hebben gewerkt om ze onder de knie te krijgen.

Probleem 4: De vergelijking van status en geld met macht

Alsof ‘niemand zijn’ nog niet erg genoeg is, wekt het medialandschap van vandaag ook nog de indruk dat alleen mensen met geld de wereld om hen heen kunnen beïnvloeden. Dit is een schadelijk en vals beeld dat tot frustratie leidt. Grassroots-organisaties hebben altijd bestaan ​​en als je goed kijkt, zul je zien dat ze erin geslaagd zijn grote veranderingen teweeg te brengen. Vakbonden, ngo’s, kleine ondernemers; doeners die werken, zelfs als niemand kijkt, omdat ze geloven dat verandering nodig is en stap voor stap kan worden bereikt. Het is zoals Patti Smith jaren geleden zong: “The People Have The Power.”

Niet geloven dat je macht hebt, kan apathie en mentale gezondheidsproblemen veroorzaken, zoals depressie en angst.

Niet geloven dat je macht hebt, kan apathie veroorzaken. Dit is erg schadelijk en kan psychische problemen veroorzaken, zoals depressie en angst. Ik ben ook bang dat het een nieuwe generatie voortbrengt die gelooft dat zonder een investering van een miljoen euro niets kan worden gedaan om de status quo te veranderen, en dat ze het daarom niet eens proberen. De waarheid is dat ieder van ons macht heeft. We hebben macht als consumenten, door bewuste beslissingen te nemen over de besteding van ons geld. We hebben politieke macht om op vertegenwoordigers te stemmen als we ouder zijn dan 18. En het allerbelangrijkste: we hebben de macht om kleine passieprojecten te starten die onze manier van leven veranderen, stap voor stap, kind voor kind, lezer voor lezer. Daarom ben ik deze blog begonnen. Ieder van ons kan zoiets doen. We hebben allemaal macht. Het is niet afhankelijk van status of geld.

Hoe we kinderen kunnen helpen bij prestatiedruk

Hieronder deel ik enkele ideeën over wat er kan worden gedaan om deze schadelijke meritocratische ideeën tegen te gaan, maar deze lijst is zeker niet uitputtend. Ik hoop dat het je inspireert om er nog meer te bedenken. Als je nieuwe ideeen te binnen schieten of ideeën hebt uitgeprobeerd, dan hoor ik dat graag!

1. We kunnen de kinderen in ons leven helpen door niet de resultaten van hun inspanningen te prijzen, maar de inspanningen op zich.
2. We kunnen ze leren dat fouten maken de beste manier is om te leren en wijzer te worden: dat als we onszelf toestaan ​​om fouten te maken en erover na te denken, we sneller leren dan als we probeerden fouten te vermijden.
3. We kunnen allerlei vaardigheden waarderen, ook – of misschien vooral – vaardigheden die niet door de samenleving worden beloond met een hoge status en een dik salaris.
4. We kunnen kinderen complimenteren als vriendelijk zijn, een haalbare vaardigheid voor iedereen.
5. We kunnen kinderen helpen een gezond gevoel van eigenwaarde te ontwikkelen, door tijd met ze door te brengen zonder iets te ‘presteren’ en ze aandacht te geven zonder er iets voor terug te verwachten. De impliciete boodschap daarvan is dat ze je tijd en aandacht waard zijn, ook als ze niets bijzonder aan het doen zijn. Dit kan al toegepast worden bij baby’s, maar het is zelfs nog prettig voor volwassenen. In RIE (Resources for Infant Educarers) wordt het ‘wants nothing time’ genoemd: Tijd die je besteed met een kind, zonder iets van het kind te willen.
6. We kunnen ze helpen ontdekken wat hun talenten zijn, zodat ze kunnen zien hoe zij positief kunnen bijdragen aan de samenleving.
7. We kunnen kinderen helpen hun zelfredzaamheid te vergroten. Een kind dat zichzelf kan redden in onbekende situaties, voelt zich zelfverzekerd.
8. We kunnen in het dagelijks leven de bakker en de buschauffeur bedanken voor hun werk, om kinderen het belang en de positieve bijdrage van hun werk te laten inzien.
9. We kunnen kinderen laten zien hoe moeilijk het is om biologische groenten te telen, opdat ze weten hoeveel bloed, zweet en tranen het kost een kilo aardappelen te produceren.
10. We kunnen proberen om samen iets te bouwen, een tafel of een stoel, gewoon om te begrijpen welke vaardigheid er nodig is om er een te maken.
11. We kunnen proberen de broodrooster te repareren wanneer deze kapot is, om de slimme techniek erachter te begrijpen en te waarderen.
12. We kunnen kinderen meenemen in de natuur, om ze te laten zien dat schoonheid in de natuur iets is dat moeiteloos ontstaat als elk element, de flora en de fauna, op hun eigen natuurlijke manier bijdragen aan het ecosysteem.
13. Laat kinderen zien hoe de gewone man zijn macht gebruikt om de samenleving van binnen uit positief te beïnvloeden: Vier initiatieven van grassroots bewegingen, neem kinderen mee naar demonstraties, betrek ze bij handtekeningen acties, inzamelingsacties, vrijwilligerswerk, neem ze mee als je gaat stemmen, vertel ze waarom je sommigen dingen niet koopt en andere dingen juist wel. Dit helpt kinderen inzien dat ook zij dingen kunnen doen om een positieve bijdrage te leveren aan de samenleving.

Conclusie

Laten we maatschappelijk succes opnieuw definiëren, zodat de kinderen in ons leven het kunnen ervaren.

Ik hoop dat dit artikel je een inzicht heeft gegeven van het perspectief van en de prestatiedruk op de scholier en student van vandaag. Ze groeien op in een heel andere omgeving dan wij. Het verschil tussen de have’s en de have-not’s in de wereld is dankzij internet nog nooit zo zichtbaar geweest. Dit kan een diepe angst en onzekerheid veroorzaken bij kinderen. Laten we hen helpen dit beeld in evenwicht te brengen door hen ervaringen uit het echte leven te bieden, die hen helpen hun talenten te ontdekken en hun gevoel van eigenwaarde te vergroten op basis van hun inspanningen en hun unieke capaciteiten, niet de materiële resultaten van hun werk. Laten we succes opnieuw definiëren, zodat de kinderen in ons leven het kunnen ervaren.

En nu jij!

Wat heb je zelf al geprobeerd? Welke ideeën spreken je aan? Ik ben benieuwd naar jullie gedachten en ideeën voor oplossingen voor dit probleem. Deel ze hieronder in de reacties of door een e-mail sturen naar info@we-nurture.com. Ik kijk er naar uit van jullie te horen!